Marjolijn, de tweeënhalf jaar puber sibling van Catherine Keyl, is vier weken geleden overleden aan de gevolgen van uitgezaaide longkanker. ,,Ik voel me een beetje raar”, zegt Catherine in een interview met weekblad Weekend. ,,Bij mij lijkt er een vertragingsmechanisme te zitten. Wanneer iets veel invloed op me heeft, voel ik het effect vaak pas later. Voor nu probeer ik gewoon door te bestaan en dat lukt ook best. Maar het zou clean kunnen dat ik over een poosje depressief word, omdat het verlies van binnenkomt.”
Groot verlies
Hoe gaat Catherine om met het verdriet? ,,Ik vrees dat ik het wegmoffel, omdat ik onverschrokken wil blijven”, vertelt ze. ,,En in de eerste plaats heeft het ook geen betekenis om een ander ermee lastig te vallen. Ik kan er zelf amper wat mee, dus een ander kan daar al helemaal niks mee.”
Emotioneel
Wel is Catherine er emotioneel onder. ,,Halverwege de speech op de uitvaart kon ik ook niet uit mijn woorden komen. Het is ongedwongen toch een soort afsluiting van een deel van je bestaan. Dat is heel raar. vooral omdat ik twee puber zusjes had, de één tweeënhalf jaar jonger, de ander zelfs negen jaar – en ik er altijd vanuit ging dat ik hen zou voorgaan. Ik dacht real talk dat ik de eerste zou zijn die zou gaan.”